De Siberische tijger

Van: Mark.

Groep 7.

INHOUDSOPGAVE:

Voorwoord pag. 1

H 1 Voortplanting pag.2

H 2 voedsel en jacht pag. 3

wist u dit ? pag. 4

H 3 leefgebied pag. 5

H 4 andere soorten tijgers pag. 7

Bronvermelding pag. 9

VOORWOORD

Ik maak mijn werkstuk over DE SIBERISCHE TIJGER.

Ik maak mijn werkstuk over de Siberische tijger, omdat ik het een mooi dier vind en het een bedreigde diersoort is. De tijger leeft nog alleen in het oosten van Siberië (Rusland).
En als het zo door blijft gaan dan sterven ze uit maar daarover meer in een ander hoofdstuk.

( 1 )

hoofdstuk 1 VOORTPLANTING

De Siberische tijger heeft geen vaste paartijd in het jaar.
Het vrouwtje is slechts 3 tot 7 dagen vruchtbaar,
en ze laat zien dat ze paringsbereid is door sporen achter te laten zoals: Urinemarkeringen en krapsporen op bomen.

Aangezien tijgers meestal enorme territoria hebben, gaat een tijgervrouwtje vaak zelf op zoek naar een partner. Gedurende deze tijd paren het mannetje en vrouwtje meerdere keren en blijven die tijd samen. Daarna verlaat het mannetje het vrouwtje weer, en gaat op zoek naar een ander vrouwtje.

Na ongeveer 95-112 dagen worden op een beschutte plek twee tot vier blinde welpjes geboren. De moeder zoogt de welpen en laat ze in het begin nauwelijks alleen. De ogen van de jongen gaan na ongeveer twee weken open, als ook de eerste tanden beginnen door te breken.

Met twee maanden verlaten de welpen voor het eerst hun schuilplaats. De moeder brengt hen vlees, en zoogt hen ook nog tot ze een maand of vijf, zes zijn.
Meestal neemt de moeder de welpjes daarna al mee op jacht. Als de welpen nauwelijks een jaar oud zijn, kunnen ze zelf op jacht gaan, nadat ze van hun moeder de belangrijkste overlevingstactieken geleerd hebben. Met twee jaar lukt het vaak al om grotere prooidieren te vangen.
In de leeftijd van drie tot zes verlaten ze hun moeder en zoeken een eigen territorium.
(Een territorium is een soort afgezet gebied van een tijger(Siberische)).
De tijger is met 3-5 jaar geslachtsrijp.

( 2 )

Hoofdstuk 2 VOEDSEL EN JACHT

Ondanks zijn grote kracht en scherpe zintuigen heeft een tijger veel tijd nodig voor de jacht, omdat hij meestal èèn op de tien keer succes heeft bij een aanval.
Een tijger sluipt van 10-25 meter afstand van het prooidier,overvalt hem met een onverwachte sprong en grijpt hem in de nek.
Daarbij blijven de achterpoten van de tijger op de grond staan en dan nog met een grote van meestal wel 3,8 meter lang.
Kleinere dieren worden met èèn beet in de nek gedood.
Een groter dier wordt eerst omvergeworpen en door een beet in de keel gewurgd.
Als de tijger de prooi mist dan volgt hij hem tot ongeveer 200 meter, maar heeft dan meestal toch geen succes meer.
Nadat de tijger het prooidier heeft gedood neemt hij het dier (slachtoffer) mee naar zijn schuilplaats.
Dat is meestal vlak bij water, want daar drinkt hij ook meteen.
De laatste restjes verstopt hij en gaat slapen.
Vervolgens keert hij terug om de restjes op te eten. Maar meestal moet hij eerst alle concurrenten wegjagen die ook op een hapje azen.
En dan zoekt de tijger een ander prooidier.
Het voedsel dat de Siberische tijger o.a. vangt is: edelherten, wilde geiten, lynxen, beren en maakt ook jacht op kleinere prooidieren.

De levensverwachting van een Siberische tijger is ongeveer 15 jaar.

( 3 )

Wist u dit:

·Tijgers kunnen zulke zware prooidieren verslepen dat er
vijf mannen voor nodig zouden zijn geweest.

De tijger heeft minstens 9/10 kilo
vlees nodig om in dit ijskoude klimaat te overleven.

De zwaarste Siberische tijger die ooit gewogen werd woog 384 kilo.

( 4)

Hoofdstuk 3 LEEFGEBIED

De Siberische tijger is de grootste levende kat ter wereld. Het is een dier met een zeldzame schoonheid.
Een Siberische tijger leeft voornamelijk in het uiterste oosten van Rusland in het Amoer-Oessoeri-gebied, waar het grootste deel van het jaar sneeuw ligt. Deze ondersoort van de tijger wordt vooral bedreigd door verlies aan leefgebieden. Vermoedelijk leven er in het wild nog ongeveer 300 exemplaren. Er zijn tegenwoordig veel meer Siberische tijgers in gevangenschap, in dierentuinen, dan in het wild. Het territorium van het mannetje is zeer groot en hij deelt het meestal met twee vrouwtjes. De Siberische tijger leeft in zeer grote territoria die per stuk tot 3000 vierkante kilometer is. Als er in dit gebied voldoende prooidieren te vinden zijn, blijft de tijger meestal jarenlang binnen de grenzen van zijn gebied. Als het voedsel schaars wordt kan het gebeuren dat een tijger een keer vee of huisdieren pakt. Zowel het mannetje als het vrouwtje markeert hun territorium met urine en krabsporen op bepaalde bomen. Alleen territorium van vrouwtjes overlappen soms die van een mannetje. Mannetjes verdedigen hun gebied ook alleen tegen andere mannetjes. Als een tijger in een territorium van een andere tijger komt dan gaan ze vechten. Daarbij concentreren ze zich op de belangrijkste gebiedsdelen, zoals de grenzen met een territorium van een vrouwtje, of gebieden met een prooidieraanbod. Het tijgermannetje leidt een solitair ( alleen levend ) bestaan. Het mannetje verdedigt het territorium vaak ( bijna de hele dag ).
Hij is tolerant ten opzichte van vrouwtjes, en duldt zelfs dieren van beide geslachten die zijn gebied doorkruisen.

( 5)

vacht van de Siberische tijger

De wintervacht van een Siberische tijger ziet er, in tegenstelling tot de roodoranje kleur van tijgersoorten die in warmere klimaten leven, eerder gelig uit: zijn lichtere vacht vormt een betere schutkleur in de met sneeuw bedekte omgeving. Aangezien de Siberische tijger bij temperaturen van min 45 graden Celsius moet kunnen overleven, bezit hij een dichtere vacht en langere haren dan de andere tijgers. Hij is bovendien de enige tijgersoort die aan de flanken en buik een vetlaag tot vijf centimeter dikte heeft die hem tegen de extreem lage temperaturen en de ijzige wind beschermt.

Er zijn acht tijgerondersoorten. Een aantal daarvan, zoals de Javaanse en de Balinese tijger is al uitgeroeid.

( 6 )

Hoofdstuk 4 ANDERE SOORTEN TIJGERS

De Bengaalse tijger.

De Bengaalse tijger is de tijger is de tijger die het meeste leeft van de tijger.
Alle tijger( Bengaalse) is ongeveer nog 5000 exemplaren.
De tijger leeft nog vooral in voor en achter Indië en ook nog voor in Bangladesh, Bhutan, India, Myanmar,
En Nepal.
De tijger die ook wel bekent staat onder de namen de Indische tijger en de koningstijger.
Alhoewel vrijwel alle witte tijgers Bengaals zijn is de witte tijger geen raszuivere
Soort, aangezien hij vaak met andere soorten is gekruist.
Sommige witte tijgers hebben daardoor meer de fysieke eigenschappen van de Siberische tijger
bijvoorbeeld. De Bengaalse tijger kan net zo lang worden als de
Siberische tijger, Maar is niet zo massief als de Siberische tijger.

Indo Chinese tijger

Leefgebieden: Cambodja, Laos, Maleisië, Myanmar,
Thailand, Vietnam. Deze tijger Deze tijger lijkt op de Bengaalse tijger
maar dan kleiner en de vacht is donkerder van kleur.
Verder is de vacht om de buurt van het hoofd meer gevlekt dan gestreept.
Deze soort werk pas als aparte tijgerondersoort erkent om 1968.
Er leven er nog maar 30 van.

( 7 )

Zuid- Chinese tijger

Jammer genoeg staat deze tijger soort aan de rand van de afgrond.
Er zijn u nog maar minder dan of iets meer dan 30 exemplaren.
Door het afbranden van bossen en dood schieten, worden ze er bedreigd.
Ze proberen ze te pakken en dan te fokken.
Er zijn wel veel acties voor het kappen en het dood schieten.
Maar het ergste wordt gevreesd dat ze uitsterven.

Sumatraanse tijger

De kenmerken van deze tijger is het streeppatroon
op de vacht vaak zijn twee parallelle rijen strepen te zien.
En veder is de vacht donker van kleur.
Deze tijger is eigenlijk wel klein, kleiner dan de Bengaalse tijger en de Siberische tijger.
Hij leeft in Sumatra het is een eiland in Indonesië.
Er zijn nog 600 tot 800 exemplaren.

( 8 )